ကိစၥတစ္ခုျဖင့္ ထားဝယ္ေရာက္ခိုက္ လူႀကီးသူမမ်ားကို လိုက္ေတြ႕ျဖစ္သည္။
ေမာင္ေနာေလး…လာ လာ…နင္တို႔ လာမွ ေတြ႕ရတာေလ….လူႀကီးေတြက ထသြား ထလာ မလြယ္ၾက ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား… အလည္ပဲလား…
မဟုတ္ဘူး ႀကီးႀကီး…..အခြန္႐ံုးလာတာ….ဗုဒၶဂယာဘုရားဖူး သြားမလားလို႔ပါ
ေအာ္…..အခြန္႐ံုးသြားရင္ ေငြေၾကးေပးရတယ္ ၾကားတယ္…အသိေတြ ဘာေတြ႐ွိလား….
မ႐ွိဘူး ႀကီးႀကီး….ကိစၥ မ႐ွိဘူး ႀကီးႀကီး….ၾကည့္လုပ္လိုက္ပါ့မယ္
မဟုတ္ေသးဘူး…..မလိုအပ္ပဲ အကုန္မခံနဲ႔…ေနဦး…..ေမာင္ရင့္တူကို ေမးၾကည့္ပါဦးမယ္….
ေက်ာ္ေက်ာ္က လ.ဝ.က ဆိုေတာ့ ႐ံုးမွ မတူတာ….ေနပါေစ….ဒါနဲ႔ ေက်ာ္ေက်ာ္က နယ္စပ္မွာ တာဝန္က်ေန တယ္ဆို
ျပန္ေရာက္ေနၿပီ…..နယ္စပ္မွာ(၆)လပဲ ေနခြင့္ရတယ္….
ေအာ္….မၾကာဘူးပဲ
ဘယ္ၾကာမလဲ….ေမာင္ရင့္တူက သိန္း(၃၀)ပဲ ေပးတာကိုး…..
အဆင္ေျပခဲ့သတဲ့လား ႀကီးႀကီး
အဆင္ေျပတယ္ ေျပာတာပဲ….သိန္း(၅၀၀)ပါလာတယ္ ၾကားတယ္….တို႔ မျမင္ရ မစားရပါဘူး….ဟိုေ႐ွ႕မွာ တိုက္ ေဆာက္ေနၾကတယ္….ေမာင္ရင္ ဝင္လာေတာ့ မေတြ႕ခဲ့ဘူးလား….
သတိ မထားမိဘူး ႀကီးႀကီး
သူတို႔ အဆင္ေျပေနတာကိုပဲ ေက်နပ္ေနရတယ္ ေမာင္ရင္ေရ…..သူ အလုပ္စဝင္တုန္းက အရာ႐ွိကန္ ေတာ့ဖို႔ စိုက္ထုတ္ေပးထားတဲ့ (၆)သိန္းေတာ့ ျပန္ေပး႐ွာပါတယ္….ေတာ္ေသးတာေပါ့ေလ….
သြားလိုက္ဦးမယ္ ႀကီးႀကီး
ေအးေအး…..က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစကြယ္…..
အခြန္႐ံုး မသြားမီ ရဲေထာက္ခံခ်က္လိုအပ္သျဖင့္ ၿမိဳ႕နယ္ရဲစခန္း၌ တစ္ေထာင္တန္ ေက်း႐ြာအုပ္ခ်ဳပ္ေရးမႉး ၏ ေထာက္ခံစာကိုျပ၍ ရဲေထာက္ခံခ်က္ ယူလိုက္သည္။ တာဝန္က်ရဲသားမွ လြယ္လြယ္ကူကူပင္ ထုတ္ေပး ပါသည္။ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၿပီး ရဲစခန္းမွ အထြက္…တာဝန္က်ရဲသားေလးလိုက္လာၿပီး….
အစ္ကို…..စာ႐ြက္စာတမ္းဖိုး ႏွစ္ေထာင္က်တယ္…အဲဒါ ႐ွင္းခဲ့ဦး….
ဟိုက္….မင္း စာ႐ြက္က ေစ်းႀကီးလွခ်ည္လား…..ေရာ့ ႏွစ္ေထာင္
တစ္ေထာင္တန္ ေထာက္ခံခ်က္ေနာက္တစ္ေစာင္ႏွင့္ ႏွစ္ေထာင္တန္ ေထာက္ခံစာတို႔ကို ဆုပ္ကိုင္၍ အခြန္႐ံုးသို႔ ခ်ီ တက္လာသည္၊ အခြန္ဦးစီးမႉးက စီစစ္သည္၊
ဘာလုပ္လဲ
ေစ်းေရာင္းပါတယ္….
အဲဒီအတြက္ အခြန္ေဆာင္ရမယ္
ကြၽန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ ေရာင္းတာ….
ဘယ္မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္…. ေဆာင္ရမွာပဲ
ရန္ကုန္မွာလည္း ေဆာင္ေနရတာပဲ
အဲဒါက သတ္သတ္ပဲ…..မင္းမွာ အိမ္႐ွိတယ္ မဟုတ္လား
မ႐ွိဘူး….
မင္း မိဘမွာ ႐ွိတယ္ မဟုတ္လား….
႐ွိတယ္
အဲဒီအတြက္ ေဆာင္ရမယ္….ဒီေဖာင္မွာ ျဖည့္ထားတဲ့အိမ္ကို ၾကည့္ၿပီး တြက္ရဦးမယ္….ၾကာပါတယ္ေလ… ငါ အဆင္ ေျပေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္မယ္….ငါကိုေတာ့ ဘာမွ ေပးစရာ မလိုဘူး…႐ံုးမွာ လိုအပ္ေနတဲ့ စတီး(လ္)ကုလား ထိုင္တစ္လံုးေတာ့ လႉခဲ့….မင္းတို႔လို ဧည့္သည္ေတြ လာတဲ့ခါ….အစည္းအေဝး႐ွိတဲ့ခါ ထိုင္ရတာေပါ့….ေနာ္…
ကုလားထိုင္က ဘယ္ေလာက္က်ပါလဲ
အဲဒါကို အျပင္ဘက္က စာေရးႀကီး ႐ွင္းျပလိမ့္မယ္….
ကိစၥဝိစၥေတြ ၿပီးေသာအခါ ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ စာေရးႀကီးက ႐ွင္းျပေတာ့သည္။
ဦးစီးမႉးက ကုလားထိုင္တစ္လံုး အလႉခံထားတယ္ဆို…
ဟုတ္ပါတယ္
ကုလားထိုင္က ဟို ေ႐ွ႕က ဆိုင္မွာ ေရာင္းတယ္….မင္းကိုယ္တိုင္ ဝယ္လႉခဲ့လည္း ရတယ္…ဒါမွမဟုတ္
တို႔ စီစဥ္လိုက္မယ္….တစ္လံုးကို တစ္ေသာင္းခြဲပဲ က်တယ္…
ကြၽန္ေတာ္ သြားဝယ္လိုက္ပါမယ္
တစ္လံုး ဘယ္ေလာက္လဲ
တစ္ေသာင္း႐ွစ္ေထာင္
တစ္ေသာင္းခြဲပဲဆို
ပံုမွန္ေစ်းပါပဲ
ကိုေနာ ျပန္လွည့္လာၿပီး…..
ေရာ့ ဗ်ာ….တစ္ေသာင္းခြဲ စာေရးႀကီးပဲ စီစဥ္လိုက္ပါေတာ့…..
ေအး…ေအး…ေက်းဇူးပဲကြယ္
လိုအပ္ေသာ စာ႐ြက္စာတမ္းမ်ား ျပည့္စံုသြားသျဖင့္ ႏွစ္ရက္ခန္႔ ေနၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္သို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
ထားဝယ္-ရန္ကုန္ကားမ်ား၌ ထိုင္ခံုက်ဥ္းလြန္းသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ရမည့္အေရး စိတ္အိုက္ေနသည္၊
ေဘးခံုတြင္ ပိန္ပိန္ေသး ေသး မိန္းမေခ်ာေလးတစ္ေယာက္ လာထိုင္၍သာ အနည္းငယ္စိတ္သက္သာရာ ရ ေတာ့သည္။ အေဝေျပးဂိတ္မွ ထြက္ခြာလာၿပီး မၾကာမီ ေနာက္ဘက္ ထိုင္ခံုမွ အမ်ဳိးသားႀကီးႏွစ္ဦး၏ ၿငီးျငဴသံ မ်ား ၾကားေနရသည္၊ တစ္ေယာက္က ကိုေနာ ခံုကို မသိမသာ ပုတ္ေနသည္၊ ကိုေနာမသိေယာင္ျပဳေနသည္၊ တစ္ေယာက္ တစ္ခြန္းေျပာေနၾကသည္၊ အသံ တစ္သံကို ၾကားဖူးသေယာင္႐ွိ၍ အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္သည္၊ အားပါး…..အခြန္႐ံုးက တစ္ေသာင္းခြဲတန္ စာေရးႀကီးပဲ။
တစ္ေနရာတြင္ က်န္းမာေရး ရပ္နားေသာအခါ စာေရးႀကီး ကိုေနာဆီ ခ်ဥ္းကပ္လာသည္၊
ဦးကို မွတ္မိလား….
ဟုတ္ကဲ့
ထိုင္ခံုေတြက သိပ္က်ဥ္းတယ္ေနာ္
ဟုတ္ပ
ေမာင္ရင္တို႔က အဆင္ေျပတာေပါ့….ႏွစ္ေယာက္စလံုး ပိန္ပိန္ဆိုေတာ့….
အင္း
ဦးတို႔မွာက ႏွစ္ေယာက္စလံုး ဝဖိုင့္ေနၾကေတာ့ အေတာ္ကို က်ပ္က်ပ္သပ္သပ္ပဲ….
ေအာ္
ဟို ဟို ေမာင္ရင္အေနနဲ႔ အားေတာ့ နာတယ္ကြာ….ခံုမ်ား လဲထိုင္ေပးလို႔ရမလား…..
မျဖစ္ဘူး ထင္တယ္ဗ်….ကြၽန္ေတာ္က ျပႆနာမ႐ွိဘူး…..ဟိုေကာင္မေလးက ႐ွိေသးတယ္
သူလည္း ကိစၥ မ႐ွိေလာက္ပါဘူး….ေမာင္ရင္တို႔က လူငယ္ေတြပဲ ဥစၥာ….
ဟိုေလ…ဦးေလးရယ္ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ငယ္ေသးေတာ့ ဘယ္ေလာက္တန္မွန္း မသိေသးဘူး….ဦးေလးက တစ္ေသာင္းခြဲပဲ တန္တာဆိုေတာ့ ၾကံဳသလုိသာ ထိုင္လိုက္ပါေတာ့……
ဘယ္လုိ…..ဘယ္လို မင္းကြာ….ငါ့ကို…..
သူမ်ားေတြ တက္ေနၿပီ…..ကားေပၚတက္စို႔ စာေရးႀကီး…..။
ဝူး…..ဝူး….ဂလုတ္…..ဂလုတ္….။
